Eigenlijk sta ik het liefst achter de camera. Onopvallend, beetje op de achtergrond. Maar ondanks dat weet ik inmiddels dat je als fotograaf wel degelijk gezien en opgemerkt wordt. En stiekem vind ik dit juist ook leuk. Om zo onderdeel te worden van het geheel/de gebeurtenis en van daaruit in beeld te brengen wat ik zie. Zichtbaar-onzichtbaar zijn. Om te doen wat bij mij vanzelf gaat: kijken, zien, aanvoelen, connecten en inspelen op de situatie. 

Fotograferen heb ik altijd gedaan. Vroeger was ik degene die er met de camera van mijn vader vandoor ging en de vakanties in beeld bracht. Al snel spaarde ik voor een eigen exemplaar (met rolletjes). Na zoekende te zijn geweest naar mijn bijdrage in de ‘grote wereld van de fotografie’, fotografeer ik inmiddels met een duidelijke missie. Ik kreeg hierbij hulp uit een onverwachte hoek.

Toen een paar jaar geleden mijn oma en onlangs mijn opa stierven, heb ik een groot deel van hun uitvaart in beeld gebracht. Ik realiseerde ik me dat de beelden die ik maakte, ècht de laatste samen zouden zijn. Ik had heel sterk het gevoel dat ik dat beeld, dat moment, moest vasthouden. Dat moment gaf een woord aan wat ik voelde: V A S T H O U D E N. Door dit te volgen, blijf ik heel dicht bij mezelf. En het mooie is, het gaat vanzelf!

Inmiddels heb ik al heel wat momenten in beeld mogen brengen. Veel leuke en gezellige. Maar ik heb ook fotoshoots gedaan (toen ook leuke en gezellige), waar inmiddels een persoon mist. Een lege plek in het echte leven. Of juist fotoshoots omdat er binnenkort iemand gemist moet gaan worden… Een uitvaart… Een versnelde bruiloft met een lach en een traan omdat er op heel korte termijn iemand niet meer bij zal zijn… Pittig. Ja. Heel erg. Maar toch is dit (en dat had ik nooit gedacht als super-emotionele-hsp’er) wel waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Hoe moeilijk ik het ook vind en hoeveel het ook met me doet om andere mensen verdriet te zien hebben, wat blijft is zo betekenisvol. Ik zet in het hier en nu, letterlijk de tijd even stil. En zo leuk om daarnaast al die heerlijke schoolkinderen in beeld te mogen brengen, love that too!

Als Allet ga ik goed op ‘go with the flow’, ben ik een beelddenker, een jongensmoeder en naast fotografie werkzaam als leerkracht in het basisonderwijs. Ik word blij van dansen, muziek, de zon, wandelen, Italië, Ameland, zelfgebakken cake en toastjes met brie.

Ik fotografeer óp gevoel en mét gevoel. Zonder bullshit, no nonsense, met oog voor detail en vooral voor jou. Ik sta graag voor je klaar of denk met je mee, neem gerust contact met me op. 

XXX AlleVeel