Eigenlijk sta ik het liefst achter de camera. Onopvallend, beetje op de achtergrond. Maar ondanks dat weet ik inmiddels dat je als fotograaf wel degelijk gezien en opgemerkt wordt. En stiekem vind ik dit juist ook leuk. Om zo onderdeel te worden van het geheel/de gebeurtenis en van daaruit in beeld te brengen wat ik zie. Zichtbaar-onzichtbaar zijn. Om te doen wat vanzelf gaat: kijken, zien, aanvoelen en inspelen op de situatie. 

Fotograferen heb ik altijd gedaan. Vroeger was ik degene die er met de camera van mijn vader vandoor ging en de vakanties in beeld bracht. Al snel spaarde ik voor een eigen exemplaar (met rolletjes). Na zoekende te zijn geweest naar mijn bijdrage in de ‘grote wereld van de fotografie’, fotografeer ik inmiddels met een duidelijke missie. Ik kreeg hierbij hulp uit een onverwachte hoek.

Toen een paar jaar geleden mijn oma en onlangs mijn opa stierven, heb ik een groot deel van hun uitvaart in beeld gebracht. Ik realiseerde ik me dat de beelden die ik maakte, ècht de laatste samen zouden zijn. Ik had heel sterk het gevoel dat ik dit beeld, dit moment, moest vasthouden. Dat moment gaf een woord aan wat ik voelde: v a s t h o u d e n. Ik ben hiernaar gaan luisteren en blijf hierdoor heel dicht bij mezelf. En het mooie is, het gaat dan ook vanzelf! Er zijn zoveel momenten om te bewaren… Ik zet in het hier en nu, letterlijk de tijd even stil. 

Als Allet ga ik goed op ‘go with the flow’, ben ik een beelddenker, heb ik vaak strijd met de tijd, een jongensmoeder en naast mijn fotografie werkzaam als leerkracht in het basisonderwijs. Ik word blij van dansen, muziek, de zon, wandelen, Italië, Ameland, zelfgebakken cake, roze koeken en een toastje met brie.

Ik fotografeer óp gevoel en mét gevoel. Zonder bullshit, no nonsense, met oog voor detail en vooral voor jou. Ik sta graag voor je klaar of denk met je mee, neem gerust contact met me op. 

XXX Allet